Pandora’s doos
Mijn verhaal begint zo’n 14 jaar geleden. Ik werd een keer midden in de nacht wakker met een gevoel alsof er een doos van Pandora open ging. Waarom dat nu net tijdens die nacht gebeurde, weet ik niet, maar de ervaring was heftig en niet te negeren. In tegenstelling tot de Pandora uit de Griekse mythologie, die tegen het gebod van de goden in toch de doos openmaakte, had ik deze doos het liefst op slot gelaten. Maar er was vanaf dat ene moment geen houden meer aan: hij was open en alles wat ik erin opgesloten had willen houden, was ontsnapt.
Ten tijde van mijn Pandora-moment was ik getrouwd en had ik samen met mijn man een gezin met 4 kinderen, toen tussen de 4 en 10 jaar oud. Ons huwelijk zat al een tijdje in zwaar weer. Ik was niet gelukkig en dat was ook voor mijzelf moeilijk te begrijpen. Ik had 4 mooie kinderen en was getrouwd met een man die van me hield. We woonden in een mooi huis, we hadden het goed, ik had veel om dankbaar voor te zijn en dat was ik ook. En toch zat het al heel lang niet goed. Ik miste iets in mijn huwelijk en pogingen om het daar met mijn man over te hebben liepen steeds op niets uit. Ik dacht dat het onbespreekbaar was, wilde hem niet kwetsen, maar ik kon ook niet langer mijn gevoelens negeren.
Oude liefde
Dus heb ik contact gezocht met een oude liefde, een man die ik al jaren niet meer had gesproken. Ik zal hem voor dit verhaal Henk noemen. Ik gaf eindelijk toe aan mijn verlangen om hem weer te spreken, denkend dat ik de situatie wel in de hand zou kunnen houden. Hij had me, al die jaren geleden, het gevoel van zielsverwantschap en diepgang gegeven dat ik bij mijn man miste, hoeveel fijne dingen er ook in ons huwelijk waren. Ik moet onderbewust naar die diepgang hebben verlangd en misschien was dat wel de reden dat ik op die bewuste nacht bezoek kreeg van Pandora.
Mijn idee dat ik het contact met Henk wel in de hand zou kunnen houden bleek – natuurlijk – een illusie. Tegen mijn verstand in werd ik binnen de kortste keren opnieuw smoorverliefd op hem. Mijn liefde werd beantwoord, wat fijn was maar ook ingewikkeld omdat hij wel vrij was om een relatie met mij aan te gaan maar ik, helaas, het spel moest spelen van het onderhouden van een geheime buitenechtelijke affaire. Ik wilde dit niet en heb mezelf daarom, ondanks mijn verliefdheid, nog twee jaar lang opgelegd dat ik niet mocht toegeven en gedurende die tijd het contact met Henk weer verbroken. Ik ben in therapie gegaan om aan mezelf te werken, ik heb geprobeerd met geweld te onderdrukken wat zich niet meer terug liet stoppen in Pandora’s doos. Het was een enorme innerlijke strijd. Ik voelde me schuldig, ik begreep niet waarom ik niet meer van mijn man kon houden, aangezien hij veel leuke, lieve kanten heeft en helemaal voor mij ging. Ik heb van alles geprobeerd om afleiding te zoeken, ik wilde er niet aan. Het idee dat er een eind aan mijn huwelijk zou komen was vreselijk. Die innerlijke strijd heeft wel tien jaar geduurd, waarbij de relatie met mijn man, die niet begreep wat er met mij aan de hand was, steeds moeizamer werd. Hij bleef maar zeggen dat ons huwelijk goed was, bekeek de situatie alleen vanuit zijn eigen perspectief. Hij heeft ook lang niet geweten van mijn relatie met Henk – totdat hij er op een dag achter kwam…
Als wij goed hadden kunnen praten, had ik wel verteld over mijn liefde voor Henk en wat ik miste in het contact met mijn man. Maar hij is geen prater en ik durfde het niet aan te kaarten, uit angst voor zijn reactie. Dus verstopte ik me achter een oppervlakkige façade. Ik vermeed gesprekken en deed vooral mijn best om een goede moeder te zijn, zodat er maar niets op mij aan te merken zou zijn.
De scheiding
Uiteindelijk kon het niet uitblijven dat mijn man me betrapte op mijn affaire. Dat was het begin van de moeizame weg naar onze scheiding. Weliswaar kon ik vanaf toen meer uiting gaan geven aan mijn liefde voor Henk maar het bleef erg ingewikkeld. Ik bleef schipperen, het gevoel hebben op alle fronten tekort te schieten en durfde nog steeds niet helemaal voor Henk te gaan, bang voor tegengas van mijn man en afwijzing door mijn kinderen.
Mijn man vertrok uit ons huis als voorbereiding op de scheiding, ik bleef er voorlopig nog wonen met de kinderen. Dat betekende wel dat ik af en toe naar Henk toe kon, hoewel me dat steeds een hoop kritiek opleverde. En ook aan de kant van Henk was er een en ander op te lossen. Hij was op zijn hoede omdat hij twee jaar niets van mij had gehoord, nadat ik hem opnieuw had opgezocht. Maar we waren ook blij dat we eindelijk uiting aan onze liefde konden geven.
Vervlogen dromen
Onze dromen kwamen echter met een schok tot stilstand toen bleek dat Henk ongeneeslijk ziek was. Ik ben na dat slechte nieuws wekelijks naar hem toegegaan, om nog zo veel mogelijk tijd met hem door te brengen. Dat was een mooie periode, maar met een heel donkere rand. Het was fijn dat we eindelijk openlijk bij elkaar mochten zijn en dat we de echte liefde die tussen ons was, konden beleven. Ik zag in zijn ogen hoe veel hij van mij hield en ik kon die liefde helemaal beantwoorden.
Twee maanden na het overlijden van Henk ben ik verhuisd. Ik had een leuk nieuw huis gevonden, maar het was niet te vergelijken met ons prachtige huis waar ik 13 jaar lang zo van heb genoten. Ik moest op alle fronten ineens een heel ander leven beginnen en de harde realiteit daarvan drong pas door tijdens de verhuizing: ik moest ineens zelf mijn boontjes doppen, ik was alleen, ik was niet meer nummer één, noch voor mijn man die inmiddels een nieuwe liefde gevonden had, noch voor Henk die er niet meer was. Er was geen veilige haven meer. Ik vond en vind dat nog steeds een beangstigend idee.
Ik ben door een zwart jaar heen gegaan, waarin ik twee rouwprocessen tegelijk doormaakte: mijn scheiding en het verlies van mijn grote liefde en zielsverwant. Alles had een zwarte rand en leek totaal zinloos. De zon scheen niet ook al was het mooi weer.
Innerlijke stem
Door de scheiding zijn we met zijn allen, het hele gezin, een hoop kwijt geraakt. Dat kan flink pijn doen, maar de grote winst is dat ik nu eindelijk eerlijk naar mezelf ben. Ik had alles wat ik kon wensen maar niet het gevoel dat ik van binnenuit straalde. Ondanks alles heb ik liever mijn huidige leven dan het masker waar ik me achter verstopte tijdens mijn huwelijk. Wat mij sterkt is een innerlijk weten dat dit de goede weg is. Ik heb verdriet van mijn scheiding, maar geen spijt. Doordat ik er zo lang over heb gedaan om op dat punt te komen, weet ik nu zeker dat het de goede beslissing is geweest. Dat staat los van mijn liefde voor Henk.
Ik ben nog steeds aan het bijkomen van alles, het is nog te vroeg voor me om vooruit te kijken. Ik leef bij de dag en probeer er elke dag wat van te maken. Na een medisch onderzoek heb ik de diagnose burnout gekregen – dat verbaast me niet. De weg terug naar geluk is nog lang en ik zet maar kleine stapjes. Ik heb nog veel ups en downs, er zijn nog steeds hele donkere dagen, waarin de paniek kan toeslaan.
Toch merk ik dat ik, naarmate de tijd verstrijkt, weer wat geluksmomenten krijg. Ik ben me bewust van de kleine dingen waar ik van kan genieten. Een kopje koffie drinken in de zon bijvoorbeeld. Ik ben er blij om dat ik daar weer oog voor heb. Ik voel me nu eindelijk thuis in mijn huis, dat heeft zijn tijd nodig gehad. Ik heb een hond genomen, een vrolijke pup, die me veel afleiding bezorgt en waarmee ik lekker buiten kan wandelen. Ik ben heel blij met de mensen om mij heen, heb geleerd alle hulp die ik aangeboden kreeg te accepteren. De hulp van je vrienden is een groot goed als je door zoiets heen gaat.
De belangrijkste les uit dit verhaal is voor mij dat het zo essentieel is om je innerlijke stem te volgen. Ik wist al veel langer wat ik wilde maar de angst voor de gevolgen hield me vast in een relatie waar ik niet gelukkig in was. Nu ik mijn stem wel heb gevolgd, geeft me dat de kracht om door het verdriet over het verlies van zowel mijn huwelijk als mijn grote liefde heen te komen. Elke dag een stapje. En dan maar zien…