Alles kwijt
In een tijdsbestek van zo’n vijf jaar ben ik alles wat ik tot mijn vijftigste had opgebouwd aan comfortabel “burgermansbestaan” en wat tot die tijd gewoon was – zelfs saai – kwijtgeraakt: baan, huwelijk, geld, huis, inkomensperspectief en sociale veiligheid. Dat was een stressvolle periode, want zonder geregeld inkomen geen hypotheek en zonder vijf jaar op een wachtlijst voor een sociale huurwoning geen enkele kans op woonruimte. Noch voor mezelf, noch voor mijn kinderen na de scheiding. De uitdaging was aanvankelijk mezelf weer op de rit te krijgen, maar later minstens zo dwingend: zorgen dat ik genoeg geld verdiende om van te kunnen leven.
Het begon allemaal met mijn ontslag na bijna 25-dienstjaren door vermeend disfunctioneren. Inhoudelijk vond ik het onterecht, maar ik voelde me inderdaad niet meer passen in de veranderde Management- en Directieomgeving waar ik toen werkte. Solliciteren leverde niets op. In de periode erna heb ik vanuit een diep dal weer inspiratie gevonden via stervensbegeleiding. Zo werd ik zorgvrijwilliger bij een hospice, rouwbegeleider bij mensen thuis en gastheer in een nabestaandencafé. In die tijd heb ik een 2-jarige beroepsopleiding Rouwbegeleiding afgerond. Mijn doel was als zzp-er via rouwbegeleiding een boterham te gaan verdienen. Dat lukte me echter helaas niet. Door de bijzondere contacten die ik met cliënten in de rouwbegeleiding had gehad, wilde ik toch verder op dit pad en besloot ik er op gebied van opleiding nog een schepje bovenop te doen: ik schreef me in voor de Master Klinische Psychologie, met als doel therapeut te worden. Ik ben afgestudeerd organisatie-psycholoog, dus die Master halen leek realistisch.
In die tijd was mijn echtgenote de hoofd-kostwinner binnen ons gezin en droeg ik bij aan het huishouden en aan de hypotheek via mijn WW-uitkering. Kort na het starten van de Master kondigde mijn echtgenote aan dat ze van me wilde scheiden. Die bom had ik niet zien aankomen, want hoe erg het ook wordt, je blijft bij elkaar – dat deden mijn ouders ook… Boos! Verontwaardigd, verdrietig, van alles wat ik als rouwbegeleider langs heb zien komen was er nu in mezelf. Inmiddels was mijn uitkering verbruikt en werd de druk op mijn nieuwe beoogde verdienmodel groter. En daarbij…trapte ik in de Microsoft-fraude en verloor ruim de helft van mijn spaargeld.
Uiteindelijk heb ik de Masterstage niet gehaald, terwijl ook bleek dat ik veel vrijstellingen miste voor een certificaat om door te mogen studeren voor therapeut. Dat was de druppel die de emmer deed overlopen. In januari 2019 besloot ik het roer om te gooien naar volledige inzet op betaald werk, en snel ook, om maar te kunnen scheiden en uit ons huis weg te verhuizen. Ik droeg namelijk nog steeds maandelijks bij aan het huishouden, nu vanuit mijn resterende, slinkende spaargeld.
Noodmaatregelen
Ik ben gestopt met de Master en met alle vrijwilligerswerk en ben gaan solliciteren op leer-werkfuncties in de zorg. Er was veel belangstelling voor me, maar uiteindelijk bleek dat ik niet 24/7 beschikbaar kon zijn vanwege de zorg voor onze dochter met Down-syndroom en dus niet kon worden toegelaten tot die leer-werkplekken. Toen ben ik als zzp-er PGB-diensten aan gaan bieden aan mensen die thuiszorg nodig hadden. Dat was te combineren met de zorg voor mijn dochter en leverde iets van inkomen op. Maar met alle gebroken diensten en uiteindelijk weinig uren was het toch geen basis om van rond te komen. Meer klanten aannemen vergde veel tijd en planning en verkleinde mijn flexibiliteit ten aanzien van de zorg voor mijn dochter. In de loop van het voorjaar kreeg ik nog wel een nul-urencontract erbij bij een grote zorginstelling als groepsbegeleider van mensen met een beperking. Maar ook dat bood geen perspectief op voldoende inkomen voor een andere woonruimte.
Als de nood hoog is, komt de oplossing soms uit onverwachte hoek. Gedurende deze hele periode had ik goed contact met mijn buren. De buurvrouw heeft in die periode een nieuwe GGZ-instelling opgezet en die groeide. Zij vroeg medio 2019 of ik bij hen het secretariaat wilde komen versterken met op termijn zicht op andere administratieve en begeleidende taken in de praktijk. Zij kent mijn kwaliteiten (en valkuilen) en gelooft daarin. Ik ben er aan de gang gegaan en bleek het ook een leuke club mensen te vinden om mee te werken. Dát werd uiteindelijk de solide financiële basis voor mijn nieuwe bestaan – ook volgens de bank. Ik ben mijn buurvrouw heel dankbaar voor dit aanbod. Het is geweldig als iemand je de hand reikt als je in diep water bent beland. Ik ben heel blij met de baan en ik doe er, vanuit de gedachte van wederkerigheid, alles aan om te zorgen dat ik meerwaarde bied aan het team en de organisatie.
Een nieuw evenwicht
Ik ben er trots op dat ik, na het in stappen verliezen van mijn veilige, comfortabele basis, steeds de kracht vond op te krabbelen, mijn inspiratie terug te vinden en me te richten op de noden en behoeften die op mijn pad kwamen. Noem het veerkracht. Ik geloof in de zin van de dingen die gebeuren. Die zin ontstaat door hoe je er naar kunt kijken. En dat levert meer op dan trots of blijdschap.
Als ik heel eerlijk ben, heb ik ook lessen geleerd waar ik minder trots op ben. Nu, in de positie van secretaresse, staat me scherp voor ogen dat ik vroeger niet zo’n positief oordeel had over dit vak. Bijzonder om juist in dit werk terecht te zijn gekomen en daar blij! mee te zijn. Ook realiseer ik me na zo’n vijf jaar afbraak en verlies dat ik vóór die tijd behoorlijk verwend was en blasé deed over mijn burgerlijke leventje. Dat leventje is nu weg. Wat ik nu heb mag dan veel minder veeleisend zijn en minder betalen, ik voel dat het me prima past.
Mijn echtgenote en ik hebben samen een hele mooie tijd gehad. Ik ben blij dat ik haar heb ontmoet en dat we samen kinderen hebben gekregen. Jammer dat het mooie dat was, nu voorbij is. Maar we zijn co-ouders en dus blijven we contact onderhouden. De partnerrelatie is echter weg. Momenteel voel ik daarover opluchting en al helemaal geen behoefte aan een andere partnerrelatie. Ook deze situatie lijkt me beter te passen dan de oude “comfortabele” … Dus hoewel ik je vijf jaar geleden waarschijnlijk voor gek verklaard had als je me dit alles had voorspeld, kijk ik nu vooruit naar een toekomst die er beter uitziet en meer balans brengt dan ik ooit had kunnen vermoeden.